♥Animal♥

Uśmiercają w oka mgnieniu

Niektóre używają siły fizycznej, inne chemicznej. Wszystkie jednak osiągają swój cel – uśmiercają swoją ofiarę w oka mgnieniu. 

Osa morska

Chironex fleckeri, inaczej zwana osą morską lub kostkomeduzą śmiercionośną, wiedzie prym w kategorii najszybciej zabijających zwierząt. W obronie lub podczas polowania dzięki swoim czułkom wprowadza toksynę do ciała ofiary. Jest to silnie działająca substancja, której działanie jest błyskawiczne i bardzo często śmiertelne. Trucizna atakuje komórki skóry, komórki nerwowe oraz układ krążenia wraz z sercem. Jeżeli jej ilość jest wystarczająca, może doprowadzić do śmierci w ciągu zaledwie 3 minut. Komórki parzydełkowe, które wydzielają tę toksynę, zlokalizowane są po wewnętrznej stronie ramion osy morskiej. Kostkomeduza zamieszkuje wody wokół wybrzeży północno-wschodniej Australii oraz południowo-wschodniej Azji. Te dochodzące do kilku metrów parzydełkowce podpływają do linii brzegowych w czasie rozrodu, co wzmaga ich ostrożność i agresję – to z kolei prowadzi do śmiałych ataków na ludzi i inne zwierzęta. W latach 1886-1996 kontakt z meduzą okazał się śmiertelny w przypadku 64 ofiar ludzkich. 

Tajpan pustynny

Tajpan pustynny (Oxyuranus microlepidotus) to wąż zamieszkujący centralne rejony Australii i noszący tytuł najbardziej zjadliwego węża lądowego. Jad, który produkuje, jest niezwykle silną toksyną, mogącą zabić dorosłego człowieka w ciągu kilku minut. Przy jednym ukąszeniu tajpan pustynny jest w stanie wydzielić do 100 mg neurotoksyny – ilość ta jest wystarczająca do uśmiercenia 100 osób. Imponujące uzębienie tych gadów czyni je jeszcze bardziej niebezpiecznymi, ponieważ dzięki niemu mogą wgryźć się w tkanki ofiary i dotrzeć do głównych naczyń krwionośnych.

Na szczęście, wąż ten nie jest agresywny i rzadko korzysta ze swojego śmiertelnego oręża. Znacznie szybszy i bardziej zdecydowany w ataku jest tajpan nadbrzeżny, którego toksyna jest jednak znacznie mniej groźna. 

Kobra indyjska

Gdy wytropi smakowitą i osiągalną zdobycz, kobra indyjska (Naja naja) unosi powoli i ostrożnie swoje ciało, po czym gwałtownie kieruje pysk do przodu, by ugryźć ofiarę. Z gruczołów jadowych wydobywa się wówczas silna toksyna, która paraliżuje układ nerwowy nieszczęśnika.

Jednorazowo kobra indyjska jest w stanie wydzielić ilość jadu wystarczającą do zabicia 15 dorosłych osób.

Liściołaz straszliwy

Wszystkie gatunki żab z rodziny drzewołazowatych wydzielają trujące substancje, lecz nie każda z tych toksyn działa szybko i efektywnie.

Najbardziej toksyczne działanie przypisuje się wydzielinie skórnej produkowanej przez liściołaza straszliwego (Phyllobates terribilis) – najbardziej jadowitego płaza na świecie. Gatunek ten zamieszkuje lasy tropikalne w dolinie rzeki Cauca w Kolumbii. Od wieków jad liściołaza wykorzystywany jest przez Indian w celu zatruwania strzał do polowania. 

Bawół afrykański

Mimo że ten 1,5-tonowy ssak odżywia się pokarmem roślinnym, w ciągu roku zabija więcej ludzi, niż niejeden inny gatunek fauny afrykańskiej. Atakuje, gdy poczuje się zagrożony. Wówczas wbija się w ofiarę swoimi ostrymi silnymi rogami i przebija jej ciało. Znane są także przypadki, kiedy rozwścieczone bawoły afrykańskie ścigały myśliwych i atakowały ich. 

Niedźwiedź polarny

Ważący nawet 300 kg niedźwiedź jest jednym z najgroźniejszych drapieżników na świecie. Zamieszkuje Arktykę, a jego łupem padają najczęściej foki i morsy. Niedźwiedzie polarne odżywiają się także rybami, padliną wyrzuconych na brzeg przez fale wielorybów, a także innymi niedźwiedziami. Zdarza się, że atakują ludzi. Choć ich masa ciała uniemożliwia gwałtowne ruchy, to ich gabaryty i siła zapewniająskuteczny atak. Jednym ruchem łapy, dorosły niedźwiedź polarny jest w stanie zabić człowieka w ciągu zaledwie kilkunastu sekund.

Komary

Ukąszenia komarów odpowiadają za śmierć ponad 2 mln osób na świecie rocznie – mowa o tych osobnikach, które przenoszą zarodźca malarii. Co roku komary zarażają tym pasożytem ponad 70 mln osób. Zarodziec malarii to pierwotniak, wywołujący chorobę, która nieleczona prowadzi do bolesnej śmierci. Zaczyna się oczywiście od krótkiego kontaktu z tym uskrzydlonym stawonogiem - kontaktu, który trwa niespełna minutę i bardzo często jest niewyczuwalny. 

Lwy

Wraz z bawołem afrykańskim, lampartem, słoniem i nosorożcem, lew zaliczany jest do tzw. „wielkiej piątki Afryki”. Termin, dziś stosowany w książkach i przewodnikach turystycznych, powstał w oparciu o poziom trudności w upolowaniu tej zwierzyny - zwierzęta te są silne, niektóre z nich szybkie i znane ze swojej waleczności w walce o terytorium.

W przypadku lwów, polowaniem i obroną młodych zajmują się przede wszystkim samice. W grupie lwice polują efektywnie i sprawnie. Duszą ofiarę w ciągu kilku minut poprzez zaciśnięcie szczęk na ich gardle.

Żarłacz biały

Dla żarłacza białego (Carcharodon carcharias) mięso ludzkie nie jest przysmakiem. Mimo to dochodzi do śmiertelnych ataków w pobliżu brzegu morskiego. Badacze są pewni, że wynikają one z ochrony własnego terytorium albo z „pomyłki” żarłacza. Do takich wniosków można dojść, dzięki analizie ugryzień tej drapieżnej ryby. C. carcharias nie rozszarpuje człowieka, lecz tylko „podgryza” go, po chwili odpływając i pozwalając mu przeżyć. Mimo to, te pojedyncze ugryzienia mogą wywoływać znaczną utratę krwi, połączoną z szokiem i utonięciem ofiary. Walka zazwyczaj jest krótka – człowiek niemalże nie ma szans w starciu z kilkutonową żarłoczną rybą. 

A DZIŚ MOJE 3 ULUBIONE ZWIERZAKI!

Koń domowy– ssak nieparzystokopytny z rodziny koniowatych. Koń został udomowiony prawdopodobnie na terenie północnegoKazachstanu w okresie kultury Botai tj. około 3,5 tys. lat p.n.e.. Przodkami koni orientalnych, od których pochodzą konie gorącokrwiste, były prawdopodobnie koń Przewalskiego i tarpan; konie zimnokrwiste pochodzą natomiast od konia leśnego z Północnej Europy. Koń Przewalskiego jest obecnie jedynym przedstawicielem gatunku koni dzikich. Rasa konik polski wykazuje bardzo duże podobieństwo do tarpana, lecz nie jestgenetycznie tą samą rasą (chociaż poza Polską koniki polskie bywają określane mianem tarpan). W styczniu 2007 zespół naukowców zMassachusetts Institute of Technology i Uniwersytetu Harvarda poinformował, że stworzył wstępną mapę genomu konia.

Niegdyś najpopularniejsze zwierzę pociągowe, następnie wyparte przez maszyny

 (zob. traktor, kombajn). Dziś używany w celach rekreacyjnych isportowych, jako zwierzę pociągowe – jedynie w biedniejszych gospodarstwach. Przeciętna długość życia koni wynosi 25-30 lat. Wysokość koniamierzy się w kłębie specjalną laską zoometryczną.Rasy koni dzieli się ze względu na pochodzenie, a także na naturalne oraz sztuczne. Przykładem rasy naturalnej jest kuc szetlandzki, który występował początkowo jedynie na Wyspach Szetlandzkich. Przykładem rasy sztucznie stworzonej jest koń pełnej krwi angielskiej, wyhodowany pod kątem dzielności i szybkości wyścigowej. Wśród ras koni wyróżniamy typy:gorącokrwiste, zimnokrwiste oraz kuce.

O KONIACH NIE DUŻO,BO POCO!SĄ PIĘKNE I NIESAMOWITE!





Pies domowy – udomowiona forma wilka szarego, ssaka drapieżnego z rodziny psowatych  uznawana przez niektórych za podgatunek wilka, a przez innych za odrębny gatunek.Od czasu jego udomowienia powstało wiele ras, znacznie różniących się morfologią i cechami użytkowymi. Rasy pierwotne powstawały głównie w wyniku presji środowiskowej. Rasy współczesne uzyskano w wyniku doboru sztucznego.

Różnorodność ras psów, zarówno pod względem budowy, jak i usposobienia, była obiektem badań m.in. grupy międzynarodowych naukowców z uniwersytetów Utah i brytyjskiego Waltham Center for Pet Nutrition, które należą do korporacji Mars, będącej producentem karmy dla psów. Otrzymane wyniki badań odkryły, że cechy fizyczne jak i charakterologiczne są zależne od genotypu. Badania koncentrowały się na wyszukiwaniu niewielkich różnic w materiale genetycznym, tak zwanych polimorfizmów pojedynczego nukleotydu^[3].

W literaturze kynologicznej są przytaczane systemy identyfikacji ras, które mogą być oparte m.in. na kryteriach ich użytkowości lub na cechach wyglądu zewnętrznego. David Alderton^[4] (także Anna Maria Krämer) prezentuje podział ras psów ze względu na ich wzrost oraz masę ciała. Wymiary te, w zależności od rasy, wahają się od. ok. 25 cm do nawet ok. 1 metra wysokości w kłębie. Masa ciała psów waha się od 1 do ok. 100kg. David Alderton wprowadza także ogólne rozróżnienie ras psów ze względu na:

• kształt głowy, gdzie wyróżnia trzy podstawowe kategorie:
  • psy okrągłogłowe, głównie zaliczane są tu rasy posiadające krótkie kufy (jak u rasy cavalier king charles spaniel);
  • psy długogłowe, z wydłużonymi kufami (np. whippet);
  • psy o kształcie głowy kwadratowym, o mocnych i krótkich szczękach (np. takich jak u bulmastifa);
• typ uszu, gdzie są wyszczególnione:
  • uszy długie (jak u rasy bloodhound);
  • uszy krótkie (terier czeski), do których zaliczane są uszy łamane, czyli charakterystycznie wywinięte do przodu, tak jak występuje to np. u foksteriera krótkowłosego lub u owczarka szkockiego długowłosego;
  • uszy stojące (tego typu uszy występują np. u husky syberyjskiego);
• długość sierści, gdzie rasy psa są podzielone na trzy grupy:
  • psy długowłose;
  • psy krótkowłose;
  • psy szorstkowłose.

Istnieją rasy, w których występują odmiany psów o wszystkich trzech wariantach długości szaty (np. wyżły niemieckie, jamnik), częściej jednak występuje któryś z wariantów w postaci dominującej (liczniejszej), preferowanej przez hodowców, na przykład z powodu lepszej użytkowości rasy o konkretnej długości włosa w określonych warunkach środowiskowych. Powyższy podział nie uwzględnia występowania ras psów całkowicie nieowłosionych (jak np. nagi pies peruwiański) lub częściowo owłosionych (jak np. grzywacz chiński).

• Najważniejszym zmysłem dla psa jest węch. Zaczyna się nim posługiwać już jako ślepe szczenię. Psy poddane odpowiednim szkoleniom wspomagają służby mundurowe w tropieniu i rozpoznawaniu przestępców na podstawie śladów zapachowych zostawionych na miejscu, w którym tamci przebywali. Proces oswajania nowego, młodego psa z nowym właścicielem można przyspieszyć, kładąc mu na legowisko odzież przepojoną zapachem właściciela. Bardzo często zdarza się, że pies podczas nieobecności swego pana kładzie się na jego odzieży.

• Wzrok. To, co pies zobaczy nie będzie miało dla niego znaczenia, dopóki nie rozpracuje tego węchem i/lub słuchem. Wzrok psa jest słabszy niż człowieka, a objawia się to mniejszą zdolnością spostrzegania przedmiotów czy osób nieruchomych, a także brakiem widzenia obiektów dwuwymiarowych. Pies za to dobrze sobie radzi w słabym świetle (wspomagając się zmysłem węchu i słuchu). Rasa psa determinuje nie tylko siłę wzroku, lecz także zmysł węchu, słuchu oraz dotyku.

• Słuch. Zmysł słuchu w hierarchii psa stoi za węchem i wzrokiem. Psy mają znacznie czulszy słuch niż człowiek i mogą słyszeć dźwięki o częstotliwości lub tonacji dla człowieka niesłyszalnej, a zasięg słuchu jest znacznie większy w porównaniu ze słuchem człowieka. Większa czułość słuchu może powodować, że dźwięki o silnym natężeniu będą wywoływały u niego ból. Przyjęto, że psy o uszach stojących lepiej słyszą od kłapouchych. Układając psa należy do niego mówić cicho, ponieważ zakrzyczany czworonóg może z czasem przestać zwracać uwagę na głos swego pana. Odpowiednią modulacją głosu właściciel może skutecznie wpływać na psa.

• Dotyk. Wrażenia dotykowe pies odbiera całą powierzchnią ciała. Najważniejsze są dla niego włosy czuciowe (wąsy) nad oczami oraz pod dolną wargą. Wąsy te zwane wibryssami są długie i sztywne. Nie wolno ich strzyc.

• Smak. Wrażenia smakowe są uzależnione od wrażeń węchowych. Zmysł ten nie ma dla psa znaczenia w odbieraniu wrażeń otaczającego świata

Wiek psa określa się m.in. po oględzinach stanu uzębienia oraz ilości siwych włosów na głowie. U psów w wieku ok. 7 lat są widoczne starcia na kłach oraz siekaczach, w 10–12 roku życia następuje wypadanie zębów. Psy żyją przeciętnie 13–14 lat. Najstarszym psem w historii, według Księgi rekordów Guinnessa, był Bluey, który przeżył 29 lat, 5 miesięcy i 7 dni^[].

Według Kazimierza Ściesińskiego zestawienie porównawcze wieku psa w stosunku do człowieka przedstawia się następująco:

pies człowiek 6 m-cy 10 lat 10 m-cy 14 lat 12 m-cy 15 lat 18 m-cy 20 lat 2 lata 24 lata 3 lata 28 lat 4 lata 32 lata 5 lat 36 lat 6 lat 40 lat

pies człowiek 7 lat 44 lata 8 lat 48 lat 9 lat 52 lata 10 lat 56 lat 11 lat 60 lat 12 lat 64 lata 13 lat 68 lat 14 lat 72 lata 15 lat 76 lat

pies człowiek 16 lat 80 lat 17 lat 84 lata 18 lat 88 lat 19 lat 92 lata 20 lat 96 lat

Niemiecki uczony H. G. Niemandem podaje bardziej ogólne porównanie wieku psa z człowiekiem. Pierwszy rok życia psa w przełożeniu na życie człowieka to 14 lat. Drugi rok życia psa to 7 lat życia człowieka – czyli 2-letni pies to odpowiednik wiekowo 21-latka, a każdy następny rok życia psa stanowi 5 lat życia człowieka^[7].

Wizerunek staroegipskiego charta, nazywanego Tesem – przodka chartów śródziemnomorskich

Pies z Borneo ma cechy psów ras pierwotnych, takich jak basenji

Istnieje kilka teorii na temat pochodzenia psa domowego. Genetyczne badania przeprowadzone w 2002 r. sugerowały, że psy pochodzą od euroazjatyckich wilków, od których oddzieliły się około 125 tysięcy lat temu, a osobny gatunek ostatecznie wytworzyły 15-40 tysięcy lat temu. Według Hansa Räbera argumentami potwierdzającymi tę teorię są także:

• podobieństwa w kształcie powierzchni czwartych zębów przedtrzonowych
• ciężar mózgu psa jest najbardziej zbliżony do ciężaru i objętości mózgu wilka (u psa jest on mniejszy o ok. 30%, u szakala różnice były większe). Związane jest to z faktem skrócenia się u psa trzewioczaszki w stosunku do mózgoczaszki.
• badania krwi, wykazujące w budowie białek określonej grupy największe podobieństwa do krwi wilka
• badania etologiczne potwierdziły zbieżność zachowań społecznych wśród watah wilków i sfor psów.

Do kilku pozostałych teorii można zaliczyć tę, do której przychylał się m.in. Karol Darwin. Sądził on że swój udział w powstaniu psa domowego mają kojoty i szakale, zwłaszcza na terenach ich naturalnego występowania (Ameryka Północna i Azja Mniejsza).

Istniała także hipoteza mówiąca o istnieniu wymarłego już, wspólnego praprzodka psa domowego, zbliżonego do psów dingo, czy psów pariasów.

Według najnowszych badań genetycznych przeprowadzonych przez Adama Boyko i współpracowników z Uniwersytetu Cornella w USA można domniemywać, że psy pochodzą z Afryki, a nie jak dotąd sądzono z Azji. W magazynie „Proceedings of the National Academy of Sciences” opublikowali oni artykuł z rezultatami swoich badań, które pozwalają przypuszczać, że psy mogły rozprzestrzenić się po świecie z Czarnego Lądu, wraz z przodkami człowieka. Naukowcy przebadali 318 psów z Afryki, 16 z Puerto-Rico, 102 z USA i kilkaset z innych stron świata i stwierdzili, że genom afrykański jest równie rozprzestrzeniony wśród psów jak genom azjatycki, podali tym samym w wątpliwość teorię o azjatyckim pochodzeniu psa^[8].

Najstarszymi tekstami świadczącymi o współistnieniu psa i człowieka są teksty pochodzące z okresu kultury sumeryjskiej^[9].

Psy pochodzą prawdopodobnie z jednego obszaru Ziemi, Azji Wschodniej, gdzie wydzieliły się z gatunku wilka. Rozprzestrzeniły się potem po całej planecie, konkurując z miejscowymi populacjami wilków. Świadczy o tym ich mniejsza różnorodność w miarę geograficznego oddalenia od Azji Wschodniej. Po udomowieniu psa przez człowieka nastąpiła mutacja w jednym z genów (został on ostatnio zidentyfikowany), w wyniku której powstały rasy małych psów. Musiały być one atrakcyjne dla człowieka, który starał się utrzymywać populację niewielkich psów pomimo ich mniejszej użyteczności w polowaniu i gorszego przystosowania do życia w prehistorycznych warunkach. Obecnie ze wszystkich gatunkówssaków psy wykazują największą różnorodność.

Udomowienie[edytuj | edytuj kod źródłowy]

Pies nierasowy. W latach 50. prowadzone badania w Stanach Zjednoczonych oraz Szwajcarii potwierdziły, że z całej populacji psów występujących w tych krajach tylko 25% stanowią psy rasowe, pozostała część to w różnej proporcji mieszańce^[10]

Początki udomowienia psa szacuje się na ok. 17-12 tys. lat temu^[11], był on używany przez myśliwych z Syberii, pojawia się też w Palestynieoraz w Iraku.

Do najstarszych ośrodków udomowienia psa zaliczyć można obszary Europy, gdzie znaleziono najstarsze szczątki tego zwierzęcia, czyli rejonyDanii, Niemiec i Anglii, a także odkrycia z okolic Izraela, Iranu, Japonii, czy Turcji. Odkryto także, że na terenach Idaho, w Stanach Zjednoczonych 10000 lat temu także żył przedstawiciel psa domowego.

Współczesne prace archeologiczne prowadzone w jaskini Goyet na terenie Belgii odkryły pozostałości szkieletu psa pochodzące sprzed 31 tysięcy lat. Odkrycie weryfikuje dotychczasowe poglądy na temat czasu i miejsca udomowienia psa i wskazuje ludzi z kultury oryniackiej jako pierwszych hodowców tych zwierząt. Wykorzystywano je do transportowania zwierzyny łownej oraz do jej wytropienia. Analiza izotopowapozostałości kostnych pozwala określić z pewnym prawdopodobieństwem, że pierwsze udomowione psy wyglądem były zbliżone najbardziej do współczesnych husky syberyjskich, były jednak od nich większe^[12].

Althaus wyróżnił cztery fazy w procesie domestykacji psa:

• faza symbiozy, w której zarówno wilk (odpadki żywieniowe) jak i człowiek (czujność wilka ostrzegająca przed zbliżającym się niebezpieczeństwem) czerpią korzyści z współistnienia.
• faza zacieśnienia więzów z człowiekiem, stopniowe blokowanie dostępu do zwierząt dziko żyjących.
• faza świadomej selekcji hodowlanej na potrzeby człowieka.
• faza hodowli psa ze względu na jego eksterier.

Kości wilka odnaleziono u boku szczątków ludzkich tak starych jak człowiek z Boxgrove w Surrey, datowanych na 400 tysięcy lat p.n.e. Czaszki wilków wyłowione z zatopionego obozu nomadów, którzy przeszli z Syberii na Alaskę, są niemal takie same, jak czaszki ich przodków zBoxgrove. Ich szczęki były mniej wysunięte do przodu, a zęby bardziej stłoczone, ale z wyglądu były to nadal czaszki dzikich zwierząt.

Mniej więcej w tym samym czasie myśliwi zaczęli chętniej używać strzał niż włóczni. Wilki – już prawie psy – stały się bardziej użyteczne (np. do przynoszenia upolowanej zdobyczy) i zaczęły się cieszyć ludzką "przyjaźnią" jako zwierzęta użytkowe. Darwin napisał kiedyś, że w czasach głodu ludność Ziemi Ognistej prędzej zjadłaby własne stare kobiety, niż swe psy^{[potrzebne źródło]}. W Ein Mallah w Izraelu, w grobie "pierwszych farmerów", znaleziono szkielet szczeniaka pochowanego obok dziecka. Dzikie zwierzęta stały się członkami rodziny. Wkrótce ich pysk uległ skróceniu, zęby zmalały, oczy powiększyły się i stały okrągłe.

Pozostałością po tamtym prymitywnym zwierzęciu jest śpiewający pies z Nowej Gwinei oraz dingo. Dingo nie zmienił się wiele od tamtych czasów, ale od tego czasu psy rozprzestrzeniały się po całym prawie świecie (z wyjątkiem Afryki, która była od nich wolna aż do ery żelaza) równie szybko jak ludzie.

Historia psa domowego na ziemiach polskich[edytuj | edytuj kod źródłowy]

Rudolf Kryspin w "Historii psa i kynologii" pisze^[13], że najstarszą pozostałością psa domowego na terenie Polski, jest czaszka odkryta w okolicach Sandomierza, datowana na ok. 4 tysiące lat p.n.e. Na tamtych terenach znaleziono także grób z 1700 roku p.n.e., w którym pochowano człowieka z pięcioma psami, prawdopodobnie członka starszyzny rodowej. Wykopaliska szczątków psów pochodzące z okolic Opola dostarczają informacji o dwóch typach psów hodowanych w tamtych rejonach:

• pierwszy to typ większego psa, wyglądem zbliżonego do wilka;
• drugi typ był mniejszy i zbliżony do szpica.

W okresie średniowiecza na ziemiach polskich najliczniej występowały psy wykorzystywane do polowań na grubego zwierza. Do takich psów zaliczano charty, ogary, wyżły i brytany. Przywilej polowania oraz trzymania psów wyznaczonych do tego zadania przypadał królom i możnowładcom, ale także opatom oraz biskupom. Później psy hodowała również szlachta ziemiańska, w celu polowań na drobną zwierzynę.

Wraz ze spadkiem liczebności zwierzyny leśnej oraz z nasileniem się karczowania coraz większych połaci lasu zaczęto rezygnować z hodowli brytanów i ograniczać liczbę chartów i ogarów. W nowych warunkach dobrze radziły sobie legawce, w tym "wyżeł polski – wodołaz", który jest jednym z przodków wyżłów niemieckich szorstkowłosych.

Polskim źródłem informacji nt. ras psów i ich hodowli z okresu I połowy XVII wieku, jest książka pod tytułem "Myślistwo z Ogary" autorstwa Jana Ostroroga. Dokument ten jest podręcznikiem hodowli ras psów najpopularniejszych w tamtym okresie, czyli poświęcony głównie ogarom i chartom.

Na terenach nizinnych od XVI wieku trzymano łagodne psy strzegące stad owiec, a rozpowszechnione wraz z progresem hodowli tego typu rogacizny. Literatura angielska podaje^[14], że importowane do Szkocji 6 sztuk polskich owczarków nizinnych przyczyniło się do powstania rasy Bearded Collie. Teza ta jednak wydaje się wątpliwa dla Hansa Räbera, który twierdzi, że "według wiarygodnych źródeł jeszcze przed rokiem 1514 istniały na wyspie psy o rozczochranym włosie". Autor ten zakłada, że właśnie te psy były przodkami bobtaila i bearded collie. 

Psy ze względu na funkcje jakie pełnią dla człowieka, zostały podzielone na typy, bądź grupy związane z użytkowością. Wykorzystywane są jako:

• psy myśliwskie
  • tropowce (bloodhound)
  • legawce (pudelpointer)
  • płochacze (płochacz niemiecki)
  • posokowce (posokowiec bawarski)
  • gończe (gończy Hamiltona)
  • norowce (jamnik)
  • psy aportujące (curly coated retriever)
• psy ratownicze (nowofundland)
• psy pasterskie (anatolian)
  • psy zaganiające (bouvier des Flandres)
• psy stróżujące (mastif tybetański)
  • psy stróżująco-obronne (doberman)
• psy służbowe wykorzystywane na potrzeby wojska (czarny terier rosyjski), policji (owczarek niemiecki), służb celnych (chodsky pes)
• psy zaprzęgowe (husky syberyjski)
• psy wyścigowe (greyhound)
• psy reprezentacyjne i do towarzystwa (pudel miniaturowy)
• psy hodowane w celach konsumpcyjnych (nagi pies meksykański)
• psy wiejskie (hovawart)
• psy hodowane w celach terapeutycznych (labrador retriever)

KOCHAM PSYYY NAJBARDZIEJ ZE WSZYSTKICH ZWIERZAKÓW!!

JASTRZĘBIE^^

Jastrząb zwyczajny, jastrząb, jastrząb gołębiarz (Accipiter gentilis) – gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych.Jest ich niesamowicie dużo,opiszę wam tylko jedną!TYLKO JEDNĄ BO JEDNĄ NAJBARDZIEJ KOCHAM^^^^:D

Występowanie itp.:D

Zamieszkuje strefę lasu iglastego na północnej półkuli. Zasiedla Europę, Azję, Amerykę Północną, Afrykę Północną. Gatunek osiadły, częściowo koczujący poza okresem lęgowym - ptaki z zimniejszych rejonów Ameryki Północnej, północnej Skandynawii i północnej Azji przelatują na niewielkie dystanse w obszary o nieco łagodniejszym klimacie.

W Polsce nieliczny ptak lęgowy i zimujący, miejscami bardzo nieliczny^]. Całkowita liczebność szacowana jest różnie: na 3500–5000 par (Komitet Ochrony Orłów 2002), ok. 5000–6000 par (Tomiałojć, Stawarczyk 2003^[) lub ok. 5700–7500 par (Monitoring Ptaków Drapieżnych 2007, 2008^[). Spotkać go można w całym kraju, również w górach. W Europie Środkowej to ptak osiadły. Do jej południowo-zachodniej części zimą przylatują jastrzębie z północno-wschodnich rejonów.

Jeszcze do lat 60. był to ptak dość liczny i rozpowszechniony. Jednak przez kolejne 20 lat przeżywał skokowe spadki liczebności i dopiero od lat 80. rozpoczęła się odbudowa populacji. Obecnie licznie zasiedla polskie nizinne lasy liściaste i góry do 1000 m n.p.m. Najliczniejsze stanowiska występują na Śląsku i w Wielkopolsce, gdzie ilość osobników szacuje się na 800 par. Najrzadszy jest w ubogich, nizinnych borach i w górskich lasach

Wygląd

Dorosłe osobniki mają wierzch ciała szaropopielaty, a spód jasny w poprzeczne, szare, faliste prążki (bardzo dla niego charakterystyczne; takie same występują jeszcze, spośród krajowych gatunków, u krogulca i sokoła wędrownego). Pręgowane podogonie z jasną plamą u nasady. Sterówkiwachlarzowate (w przeciwieństwie do podobnego krogulca). Nad okiem charakterystyczna szeroka, biała brew. Utworzona jest, podobnie jak u innych ptaków drapieżnych, z kostnej tarczki nadocznej, która ma chronić oko ptaka w czasie lotu od oślepienia. Tęczówka jaskrawożółta (u starych samców ognista). Cała sylwetka z krótszymi skrzydłami w stosunku do tułowia i dość długim ogonem, w porównaniu np. ze zbliżonym do samic jastrzębia rozmiarami myszołowem. Jastrzębia głowa ma charakterystyczny profil - zagięty dziób prosty u nasady skierowany jest ku przodowi, inaczej niż ma to miejsce u papug i sów, gdzie dzioby już od nasady są hakowato wygięte. Swą zwrotność w locie zawdzięcza stosunkowo krótkim i szerokim skrzydłom oraz długiemu ogonowi. Samiec jest niewiele większy od samicy krogulca (o 1/5 mniejszy od samicy), ma łupkowoszary wierzch i biały spód z ciemnymi prążkami. Podgatunki z Syberii i Kamczatki są prawie w całości białe.

Młode jastrzębie mają wierzch ciała bardziej brązowy i przede wszystkim zamiast falistych prążków, plamki w kształcie spadających kropel wody na rdzawożółtym spodzie. Końce piór są jasne. Sylwetka, tęczówka i brew nad okiem takie same jak u dorosłych. Nogi żółte.

Młody jastrząb w locie

Wymiary średnie^[9][edytuj | edytuj kod źródłowy]

długość ciała z dziobem i ogonem 

samce 48–56 cm
samice 58 - 66 cm

długość ogona 

samce 21 - 23 cm
samice 24,5 - 26,5 cm

rozpiętość skrzydeł 

samce 95 - 105 cm
samice 110 - 125 cm

Masa ciała^[10][edytuj | edytuj kod źródłowy]

samce 0,6 - 1 kg
samice 0,8 - 1,5 kg (poza sezonem lęgowym do 1130 g)

Zachowanie[edytuj | edytuj kod źródłowy]

Przeważnie lata nisko, wykorzystując różne osłony takie jak rowy. Zręcznie manewruje między gałęziami w lesie, w czym pomaga mu stosunkowo długi ogon. Jest samotnikiem, jedynie w okresie godowym łączy się w pary. Jastrzębie prowadzą skryty tryb życia, rzadko krążą nad danym terenem, a gdy to robią rozpościerają swój ogon tak, że widać na nim cztery ciemne, szerokie prążki.

To ptaki przeważnie milczące. Jedynie w okresie godowym usłyszeć można ich głośne kwilenie.

Środowisko[edytuj | edytuj kod źródłowy]

Podgatunek amerykańskiego jastrzębiaA. g. atricapillus, samiec

Stare, luźne drzewostany iglaste i mieszane w pobliżu łąk, pól uprawnych i innych terenów otwartych. Jesienią i zimą częściej spotykany na otwartych terenach. Preferuje zróżnicowane krajobrazy, bogate w kryjówki i długą granicę pomiędzy lasami, a przestrzeniami niezadrzewionymi. Od kiedy nasilenie tępienia tego ptaka osłabło zaczął pojawiać się w pobliżu miast, zabudowań gospodarskich lub rzadziej w ich obrębie. Może lęgnąć się w podmiejskich parkach i śródpolnych remizach. Unikają jednak zapuszczania się w głąb rozległych obszarów otwartych. Przy mniejszych zadrzewieniach wybiera te, które gwarantują mu spokój i ciszę. Przez większość roku jastrzębie pozostają na swoim terytorium i zwykle widuje się je pojedynczo.

Jastrząb jest wszechstronnym drapieżnikiem. Najchętniej poluje na gołębie (stąd nazwa - gołębiarz), grzywacze i sierpówki. Poza tym łapie z zasadzki inne średniej wielkości ptaki, głównie krukowate, grzebiące i śpiewające do wielkości drozda (stanowiące ok. 85% pożywienia). Są wśród nich sójki,wrony, kawki, dzięcioły, kuropatwy oraz ptactwo domowe (nawet kaczki krzyżówki). Ze ssaków (ok. 15% składu pokarmu) poluje na wiewiórki, zające,króliki, a nawet drobne gryzonie, które stanowią znaczną część jego diety głównie jesienią (to okres ich wysokiej liczebności). Poluje samotnie, złowioną zdobycz skubie z pierza lub futra (choć połyka trochę pozostawionych niejadalnych części) i zjada w ukryciu. Niestrawiony pokarm jest zwracany w formie wypluwek, co pozwala określić jego dietę. Resztki większych ofiar zostawia do następnego dnia. Większe samice polują zwykle na zwierzęta o pokaźniejszych rozmiarach, dochodzące do gabarytów kury czy zająca.

Nogi tego ptaka są zaadaptowane do chwytania ofiar (z drzew, powietrza i ziemi). Zarówno jastrząb, jak i krogulec, mają długi skok ułatwiający wyciąganie zwierzyny ukrywającej się w gęstych gałęziach lub schwytanie jej w niskim locie. Ostre i długie szpony umocowane na silnych palcach przecinają skórę ofiary wbijając się jej głęboko w ciało i powodując jej śmierć. Gdy po pierwszym ataku uda jej się zbiec drapieżnik rusza w krótką pogoń za nią, ale po krótkim czasie gdy nie udaje jej się schwytać rezygnuje. Może też polować przez nagły lot nurkowy z dużej wysokości. Zimą ze względu na trudne zdobycie pożywienia niekorzystne są dla nich przedłużające się okresy silnych mrozów. Terytorium łowieckie jednej pary w okresie lęgowym wynosi ok. 30-50 km².

Gniazdo, płaska platforma, zwykle znajduje się na skraju lasu lub w jego głębi, w starych zadrzewieniach, przy pniu, w środkowej partii korony drzewa, około 10-20 metrów nad ziemią. Zbudowane ze świeżych gałązek, na brzegach przystrojone zielonymi gałązkami sosny czy świerka, co odróżnia je od podobnego gniazda myszołowa. Wgłębienie niewielkie, wyściełane suchymi trawami, o średnicy ok. 60–80 cm i wysokości ok. 50 cm. Budową zajmuje się w większości samica. Gniazdo wykorzystywane jest przez wiele lat, więc może powiększać swe rozmiary. Na jego wierzchu przy zewnętrznej krawędzi dorosłe ptaki stale dokładają świeże i zielone gałązki, które odłamują w locie. Czasem jednak wykorzystują parę konstrukcji lęgowych na przemian w kolejnych sezonach.

O tym, że gniazdo jest aktualnie zajęte przez jastrzębia świadczą znajdowane w jego pobliżu pióra, wypluwki i resztki zdobyczy.

Cztery 30-dniowe młode Accipiter g. gentilis na gnieździe

Wysiadywanie jaj i opieka nad nimi <3

Jaja wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 35-40 dni przez obydwoje rodziców (głównie jednak samicę). To powoduje, że pisklęta wykluwają się stopniowo. Obserwowana w czasie polowań krwiożerczość dająca temu ptakowi negatywną opinię kontrastuje z troskliwością jastrzębia w okresie lęgowym i jego życiem rodzinnym. W okresie lęgowym karmieniem samicy zajmuje się samiec. Matka rozrywa mięso i podaje je młodym. Tylko ona ma instynkt równego porcjowania pokarmu chyba, że zginie i wtedy zaczyna go wykazywać też samiec. Następuje to jednak zwykle późno i pisklęta mogą zginąć z głodu. Przez pierwsze 9-14 dni matka ogrzewa swym ciałem młode. Po 35 dniach jej potomstwo zaczyna wychodzić z gniazda na sąsiednie gałęzie z których zaczyna podejmować pierwsze próby latania. Pisklęta opuszczają gniazdo po 41-43 dniach i od tej pory jako tzw. "gałęźniki" chowają się wśród gałęzi w koronach drzew aż nie staną się w pełni lotne. Jednak rodzice do 70 dnia życia je karmią, potem młode są już w pełni samodzielne. W tym czasie dorosłe ptaki bronią zaciekle swego gniazda przed intruzami. Nie wahają się też wtedy zaatakować ludzi. Podobnie jak krogulce, dojrzałość płciową uzyskują po 10 miesiącach życia. Momentami, w których na te drapieżniki czyha największe zagrożenie to czas, kiedy samica składa jaja, opiekuje się młodymi i gdy te uczą się latać.

Flaga archipelagu Azorów, które wzięły swą nazwę od portugalskiego jastrzębia(Açor)

W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą^[].

Od dawna przez myśliwych,hodowców gołębi i rolników był uznawany za szkodnika. Negatywny wpływ na jego liczebność, choć trudno w to uwierzyć, miała również kultura masowa. W okresie PRL w produkcjach animowanych, takich jak "Przygód kilka wróbla Ćwirka", był demonizowany, a twórcy przedstawiali go jako okrutnego, przebiegłego złoczyńcę, żyjącego po to, by krzywdzić z reguły osłabione i bezbronne ofiary. Opinia ta przeniosła się do społeczeństwa wiejskiego, które przypisywało mu jak najgorsze cechy, obwiniając o znaczne straty w ptactwie domowym i zwierzynie łownej. Znane są przypadki, kiedy to mieszkańcy wsi szukali w lesie gniazd jastrzębi, a następnie niszczyli znajdujące się w nich jaja, zabijali pisklęta, a nawet dorosłe ptaki stające w obronie potomstwa.
Jest jednym z najbardziej prześladowanych gatunków dzikich ptaków. Badania w tym zakresie pokazały, że poluje nie tylko na bażanty, kuropatwy i zające, ale też występujące liczniej i mające mniejsze znaczenie dla człowieka sroki, wrony, dzikie gołębie, sójki i kosy. Nie należy jednak oceniać jego szkodliwości lub pożyteczności w środowisku tylko biorąc pod uwagę konkurencji z człowiekiem o pokarm.

Ja sama miałam przyjemność spotkać te ptaki.To niesamowite uczucie kiedy widzisz tak ogromne stworzenie,które wisi w powietrzu i w ułamku sekundy rzuca się na ziemię.
Widziałam nawet całą rodzinkę tych ptaków.Jednak zrobienie im zdjęcia jest godne cudu!













Zapowiedź

Widzicie te obrazki pod spodem??(Nakram,Spacer itd.) Chodzi o to,że to są jakby działy o których wam opowiem.Np.Spacer-opowiem wam jak i kiedy wychodzić na spacer!Nauka-jakie są podstawowe komendy do opanowania.Myślę,że się wam to spodoba!

JAK OPIEKOWAĆ SIĘ ŚWINKĄ MORSKĄ?


Swinka Morska potrzebuje:
• Dużej klatki-świnki morskie lubią biegać,więc duża klatka to konieczność.Kołowrotek z bieżnią umieszczony w klatce będzie najlepszy do ćwiczeń.
• Kryjówki-nerwowe świnki morskie łatwo przestraszyć,dobrze więc aby miały miejsce w którym mogą się skryć.Może być to najlepiej odpowiedniej wielkości domek.
• Szczotkowania-choć nie musisz kąpać swojej świnki,jej futerku posłuży delikatne szczotkowanie.
• Pożywienia i wody-poza suchą karmą,jaką możesz kupić w zoologicznych sklepach,świnki morskie uwielbiają owoce,warzywa i siano.Świeża,czysta woda zmieniana codziennie napewno ucieszy zwierzaka.
• Opieki-jak o każde inne zwierze musisz się troszczyć.Bawić się z nim i czyścić jego klatkę!


Nie rozstawaj się z psem



NIGDY NIE OPUSZCZAJ PSA



BO STRZELI FOCHA




Dziś zdjęcia co Rasti wyprawiał po moim powrocie:D





Rastusio wieczorkiem:]





Hmm................Jakie czyste ząbki





Na plecki









Hiah:)





XD





Szczerzymy ząbeczki





Zakrywamy łebek





Sweet^^





zzzz...



Happy☻ 

Brak słów



Cheese♠

























CZERWIEC Z PTAKAMI



1.Ara – rodzaj ptaków z rodziny papugowatych (Psittacidae), zamieszkujących Amerykę Południową. Charakteryzują się dużymi rozmiarami i bardzo długim ogonem, kolorowym upierzeniem oraz dużym, hakowato zakończonym dziobem. Przedstawiciele obu płci wyglądają podobnie. Odżywiają sięowocami i orzechami, których skorupę kruszą za pomocą bardzo silnego dzioba, a następnie wydobywają zawartość językiem. Łatwo się oswajają i dobrze współżyją w hodowli z innymi papugami, mogą jednak atakować inne zwierzęta lub obce osoby. Pojedyncze osobniki osiągały w hodowli wiek do 65 lat.

            



2.Żako


Żako, papuga popielata, papuga szara (Psittacus erithacus) – gatunek średniego ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae). Jest jedynym przedstawicielem monotypowego rodzaju Psittacus^[].
Wygląd zewnętrzny

Upierzenie przeważnie szare z białymi akcentami. Ogon czerwony lub kasztanowaty zależnie od podgatunku.
Rozmiary
Długość ciała: ok. 32,5 cm.
Głos
Ochrypłe wrzaski i głośne, rytmiczne gwizdy. Nawołują głównie wieczorem, wracając z żerowisk na nocleg. Posiada zdolność naśladowania różnych dźwięków (ptaki mimetyczne).
Zachowanie
Nocują w wielkich stadach liczących nawet ponad 5000 ptaków (znane są dwa takie noclegowiska w Gabonie). O świcie rozlatują się małymi grupkami na żerowiska.
Długość życia
Dożywa ok. 50 lat.
Zasięg występowania
Zamieszkuje środkową Afrykę, od Sierra Leone na zachodzie po Kenię i Tanzanię na wschodzie.
Biotop
Nizinne lasy, sawanna z zadrzewieniami, zarośla mangrowe.
Pożywienie
Głównie orzechy i owoce, a także liście.



3.Nimfa


Nimfa (Nymphicus hollandicus) – gatunek średniego ptaka z rodziny kakadu, podrodziny nimf. Zasiedla Australię. W Polsce jedynie ptak hodowlany. Jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju Nymphicus. Według IUCN jest to gatunek najmniejszej troski .
Wymiary i wygląd

Nimfy z hodowli zazwyczaj są większe. Wymiary:
  

	Dorosły samiec	Dorosła samica
Całkowita długość	28-31 cm	28-31 cm
Długość skrzydła	17-18 cm	16-17 cm
Długość ogona	16-19 cm	15-17 cm
Długość czaszki[]	34 mm (bez dzioba 26 mm)
Szerokość czaszki	22-27 mm	22-26 mm
Długość czubka	36-58 mm	36-53 mm
Długość kości stępowej	15-17 mm	15-16 mm
Długość dzioba	13-15,1 mm	13,2-14,1 mm
Rozpiętość skrzydeł	46 cm
Masa ciała	80-100 g

5.Papuga Falista

Papużka falista (Melopsittacus undulatus) – gatunek małego ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae), zamieszkujący głównie południowe rejonyAustralii. Żyje w dużych stadach prowadząc wędrowny tryb życia. Od 1840 roku jest hodowana w Europie jako ptak ozdobny. Od tego czasu wyselekcjonowano szereg barwnych odmian. Jest jedynym przedstawicielem monotypowego rodzaju Melopsittacus.               Oj,oj czerwiec już się kończy...rok szkolny też;( Jakoś to będzie....przynajmniej mam czerwony pasek...nie na tyłku!Mniejsza o to,ale dziś ooo..................ptaku o nazwie...........KOLIBER!!!


CZERWIEC Z PTAKAMI
Kolibry (Trochilidae) – rodzina ptaków z rzędu jerzykowych (Apodiformes)^[], a według taksonomii Sibley'a-Ahlquista tworząca osobny rząd (Trochiliformes). Obejmuje gatunki lądowe, zamieszkujące Amerykę, głównie w strefie międzyzwrotnikowej.


To najmniejsze ptaki na świecie!!!


Wszystkie współczesne kolibry występują na terenie Nowego Świata. Do niedawna najstarszymi znanymi szczątkami kolibrów były liczące 10–30 tysięcy lat kości odkryte w Amerykach Środkowej i Południowej. Wszystkie skamieniałości trzeciorzędowe odnaleziono jednak na obszarze Starego Świata, co sugeruje, że istotna część ewolucji kolibrów miała miejsce właśnie na tych terenach. Jednym z kolibrów występujących w Europie byłoligoceński Eurotrochilus, którego pozostałości odkryto na terenie Polski, Niemiec i Francji. Obecnie kolibry nie występują w Europie, jednak niekiedy fruczak gołąbek (Macroglossum stellatarum), ćma żyjąca również w Polsce, bywa z nimi mylona


☻ptaki o długości 6-22 cm i masie 2-20 g, najmniejszy ptak świata to koliber
• cechuje je bardzo szybki metabolizm, niektóre gatunki muszą w ciągu doby zjeść pokarm przewyższający dwukrotnie masę ich ciała
• serce bije średnio 500-600 razy na minutę, maksymalnie dochodzi do 1260 uderzeń na minutę
• nocą niektóre gatunki zwalniają metabolizm, popadając w rodzaj odrętwienia, co pozwala im przenocować bez pożywienia (serce bije 50-180 razy na minutę)
• samce zazwyczaj nieco większe od samic
• większość piór rozszczepia światło na barwy podstawowe, co nadaje ptakom barwny wygląd
• w piórach występują jedynie barwniki czarny i brązowy
• pióra, aby zachowały swoje właściwości, muszą okresowo namakać; zapewnia to mgła, deszcz lub kąpiel
• długi dziób o różnorodnym, zależnym od gatunku, kształcie
• tempo uderzeń skrzydłami nie zależy od kierunku i typu lotu, lecz od wielkości ptaka (im większy tym wolniej) i wynosi od 10 do 90 uderzeń na sekundę
• latają z prędkością do 120 km/h
• w szkielecie uwagę zwraca wydatny grzebień na mostku, stanowiący przyczep mięśni poruszających skrzydłami
• największa liczba gatunków występuje w subtropikalnej strefie wschodnich stoków Andów
• pokarm stanowią, w zależności od gatunku, bezkręgowce łapane w locie lub nektar wysysany długim językiem
• większość gatunków żywiących się nektarem zapyla kwiaty, zjawisko to nazywa się ornitogamią
• przez większą część roku prowadzą samotniczy tryb życia
• budową gniazda, wysiadywaniem i opieką nad pisklętami zajmuje się tylko samica
• gniazdo w formie koszyka splecionego z traw, mchu, części roślinnych i pajęczyn
• znoszą 2, rzadziej 1 jajo (są to najmniejsze jaja składane przez ptaki)
• wysiadywanie trwa 14-19 dni
• po wykluciu pisklęta są nagie, po czym od razu wyrasta upierzenie ostateczne
• pisklęta przez ok. 3 tygodnie są karmione pokarmem zwracanym przez rodziców
• jajo kolibra waży około 0,25 grama.



W następnej częsci:              Papugi!!!






Wilki=Dzikość,Niebezpieczeństwo,spryt,szybkość,siła....

Wilk, nazywany często wilkiem szarym należy do ssaków a konkretnie do rodziny psowatych. Wilk jest zwierzęciem drapieżnym. Jego najczęstszym miejscem zamieszkania, są leśne ostępy, rozległe równiny, tereny podmokłe, a także tereny położone wysoko w górach. Wilk kocha przestrzeń. Wilcze stado, zwane watahą potrzebuje obszaru od stu do trzystu kilometrów kwadratowych. Na danym terenie mogą współistnieć ze sobą dwa wilcze stada. Wilcza wataha to inaczej jedna wilcza rodzina. W jej skład wchodzi samiec zwany basiorem, samica zwana waderą oraz ich potomstwo z dwóch kolejnych miotów. W wilczych rodzinach przestrzega się systemu hierarchicznego. Wilki potrafią się ze sobą porozumiewać. Ich wzajemne kontakty realizowane są poprzez język ciała, wydawanie charakterystycznych dźwięków, produkowanie określonych substancji biologicznych zwanych feromonami oraz poprzez znaczenie terenu swoimi odchodami.Ulubionymi terenami występowania wilka szarego są tereny Azji, Europa Północna i Ameryka północna. Największe prawdopodobieństwo spotkania tego wilka przypada na Kanadę, gdyż tam właśnie żyje ich najwięcej, bo aż 50 tys. Na terenie Rosji zamieszkuje około 30 tys. wilków, na Alasce żyje ich od pięciu do siedmiu tysięcy. Jeśli chodzi o Europę, najwięcej wilków można spotkać na terenie Rumunii, a jest ich tu około 2500. Wilki żyją także w Skandynawii, na Ukrainie, w Polsce, w Italii i Słowacji. W naszym kraju najwięcej wilczych rodzin zamieszkuje województwa Małopolskie, Podkarpackie i Podlaskie. Wilki można spotkać przede wszystkich w rejonach Karpat i Pogórza Karpackiego. Szacuje się, że w tych okolicach żyje około dwustu przedstawicieli tego gatunkuWilki stają się zdolne do rozmnażania między drugim a trzecim rokiem życia. Zdarza się czasami, że samica wcześniej zacznie dostawać cieczkę. Wilczy rodzice mogą wydawać na świat małe wilczęta aż do chwili gdy ukończą średnio dziesięć lat. Wilcza ruja ma miejsce raz na rok. Zazwyczaj okres wilczych godów przypada na przełom zimy i wiosny. Wilcza ciąża trwa średnio dwa miesiące. Wilczyce wydają swoje potomstwo na świat w norach, jaskiniach skalnych lub na legowiskach osłoniętych od wiatru i głęboko ukrytych. Za jednym razem wilczy rodzice wydają na świat od czterech do siedmiu małych wilczków. Zdarza się czasem, że za jednym zamachem przyjdzie na świat dwanaście szczeniąt. Maleńkie wilczęta są ślepe i do przeżycia jest im potrzebna stała temperatura najbliższego otoczenia. Małe wilczki zaczynają widzieć w dwa tygodnie po urodzeniu. 
Wilki śledzą ludzkie spojrzenie.
Wilki potrafią podążać za spojrzeniem innych. U zwierząt społecznych to ważna umiejętność, ponieważ pozwala przewidzieć czyjś kolejny ruch, np. drapieżnika lub ofiary, a także śledzić ważne wydarzenia w stadzie. 
Wiele gatunków potrafi śledzić czyjeś spojrzenie w dal, jednak podążanie wzrokiem za kimś skanującym przeszkodę to trudniejsza sprawa. Dotąd sądzono, że potrafią to wyłącznie naczelne i krukowate. Jednak najnowsze badania naukowców dowodzą, że do zwierząt potrafiących śledzić czyjeś spojrzenie należą równierz wilki.




Polecam stronę wilki.pl                        http://wilki.pl/



        










A dziś o króliczkach!




Fakty i mity na temat opieki nad królikiem


MIT: Królik żyje krótko; 2-3 lata
FAKT: Zdrowe króliki żyją średnio kilka lat (7-9). Niektóre żyją ponad 12 lat.


MIT: Królik nie wymaga dużo opieki.
FAKT: Klatka lub zagroda królika wymaga codziennego sprzątania. Królik musi mieć stały dostęp do wody i siana, a więc trzeba kilka razy dziennie te zapasy uzupełniać. Królik musi mieć obcinane pazurki. Niektóre króliki wymagają regularnej korekty zębów u weterynarza.


MIT: Królik nie wymaga opieki weterynarza.
FAKT: Króliki mogą poważnie chorować i wymagać specjalistycznego leczenia weterynaryjnego. Zignorowanie objawów choroby (np. nagła zmiana w zachowaniu) i odkładanie wizyty u weterynarza często kończy się śmiercią króliczka!


MIT: Królik może być cały czas w klatce.
FAKT: Króliki muszą codziennie móc się gdzieś wybiegać i wyskakać. Dlatego królik powinien być wypuszczany na co najmniej kilka godzin dziennie i biegać po odpowiednio zabezpieczonym terenie.

MIT: Króliki lubią być brane na ręce, przytulane, głaskane.
FAKT: Większość królików nie znosi brania na ręce! Wiele wcale nie lubi przytulania i toleruje tylko okazjonalne głaskanie.









PSY



Owczarek francuski briard – jedna z ras psów należących do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Podlega próbom pracy.Owczarek francuski Briard to stara francuska rasa psów pasterskich. Po raz pierwszy wspomniano o nim na piśmie w 1809 roku.Briard jest psem formatu prostokątnego, muskularnym i zwinnym. Posiada on charakterystyczne podwójne ostrogi (wilcze pazury) na tylnych kończynach – specyficzna cecha rasy. Uszy do niedawna kopiowano, obecnie coraz częściej pozostawia się naturalne, ogon Briarda jest zakończony tzw. "fajką", powinien być noszony nisko.Włos okrywowy powinien mieć suchą, tzw. kozią strukturę (nie miękki i nie jedwabisty) z pewnym podkładem podszerstka. Umaszczenie może być płowe, szare, czarne. Sierść briarda jest długa (minimum 7 cm), lekko pofalowana, włosy na głowie tworzą charakterystyczną: brodę, wąsy i grzywkę.Briardy są inteligentnymi, pełnymi energii psami o rozwiniętym instynkcie obronnym. Tolerancyjne wobec dzieci oraz innych zwierząt.Owczarek francuski Briard wymaga częstego i regularnego czesania sierści, pomimo długiej szaty w zasadzie nie linieje. Cieszy się dobrym zdrowiem. Dopuszczone do hodowli psy muszą mieć wykonane badanie RTG w kierunku dysplazji stawów biodrowych.

                  A TERAZ COŚ O PIELĘGNACJI:


Briard jest psem długowłosym. Co się z tym wiąże? Oczywiście regularne szczotkowanie, czesanie i kąpiele. Z całą pewnością wymaga więcej zabiegów, niż pies krótkowłosy.  Niektórzy właściciele psów uwielbiają te czynności, inni - delikatnie mówiąc, za nimi nie przepadają, lub zwyczajnie nie mają na nie czasu. Każdy, kto myśli o  nabyciu psa tej rasy powinien zdawać sobie sprawę z tego, że utrzymanie długiej szaty wymaga pewnego wkładu pracy. Nie ma cudów! Żaden briard nie staje się piękny sam z siebie. To właściciel musi zadbać o  jego urodę. W przeciwnym razie okoliczności ( czytaj: straszliwe kołtuny! ) wymuszą rozwiązania ostateczne i radykalne... czyli strzyżenie do gołej skóry. Nie brakuje co prawda zwolenników regularnie nawet strzyżonych briardów, jednak bez pełnego włosa nie ma co myśleć o  jakiejkolwiek karierze wystawowej psa. Wielu hodowców praktykuje strzyżenie starszych psów, którym jest po prostu znacznie lżej bez ciężkiej, obfitej szaty, szczególnie w upalne dni.
Wśród właścicieli i hodowców briardów jest prawie tyle przepisów na zdrową i piękną sierść, ile samych psów... Są zwolennicy częstych kąpieli, jak również ich zagorzali przeciwnicy. Jedni używają mnóstwa wysokiej jakości kosmetyków, inni wolą oszczędniejszą w środkach pielęgnację sierści, jeszcze inni uwielbiają eksperymenty. Większość korzysta z gotowych kosmetyków, niektórzy stosują natomiast naturalne produkty poprawiające kolor, czy też strukturę szaty, np. płukanki ziołowe ( z kory dębu, czy korzenia mydlnicy lekarskiej ). Należy pamiętać, żeby do mycia i pielęgnacji zawsze używać preparatów przeznaczonych dla psów! Psia skóra może nie tolerować ludzkich kosmetyków. Nasze specyfiki często nadmiernie przesuszają skórę psa, są przyczyną świądu, łupieżu, a nawet zmian alergicznych.






PSY
Chihuahua (w języku hiszpańskim chihuahueño) – jedna z ras psów, należąca według klasyfikacji FCI do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji chihuahua, nie podlegająca próbom pracy. Istnieją dwie odmiany tej rasy: krótkowłosa i długowłosa. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, rasa ta należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa. Typ wilkowaty. 



Rys historyczny
Rasa ta to potomkowie starożytnych, podobnych, ale nieco większych psów żyjących na dworach azteckich władców, znanych jako Techichi. Najstarsza rasa w Ameryce Północnej. Nazwa tej rasy psów pochodzi od miejscowości i stanu w Meksyku.
Budowa
Mały pies o krępej, zwartej i silnej budowie, format sylwetki zbliżony do kwadratu. Charakterystyczną cechą rasy jest jabłkowata głowa z nie zarośniętym ciemiączkiem. Uszy są duże. Ogon jest noszony sztywno i prosto. Oczy szeroko rozstawione i żuchwa lekko wysunięta do przodu.
Szata i umaszczenie
Umaszczenie jest różnorodne, najczęściej występujące jednak płowe, czekoladowe, białe, piaskowe, srebrzystopłowe, srebrzystoszare, czarne, czarne podpalane, biało-brązowe i płowe pręgowane.
Przy czarnym kolorze psa widać na dole szyi biały krawacik i nieco brązowe skarpetki u nóg.
Zdrowie i pielęgnacja
Jedną z widocznych cech tej rasy psów jest charakterystyczne drżenie ciała, które występuje zarówno u odmiany długo jak i krótkowłosej, mimo że psy te nie wykazują większych tendencji do przeziębień niż inne rasy psów^].
Pielęgnacja szaty długowłosego chihuahua wymaga regularnego czesania. Ważna jest profilaktyka okulistyczna (ma także znaczenie kosmetyczne - zakraplanie odpowiednich preparatów zapobiega powstawaniu "śladów łez") i dentystyczna.
Z powodu ich niewielkich rozmiarów wymagają opieki zarówno ze strony właścicieli, jak i specjalistów weterynarii, zwłaszcza z zakresupołożnictwa. Mają genetyczne skłonności do anomalii neurologicznych jak i anatomicznych (zwichnięcie rzepki)^[, potrzeby ruchowe muszą zrealizować podczas częstych spacerów.





                                                                                   PSY


Sznaucer miniaturowy - rasa psów, należąca do grupy pinczera i sznaucera, molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Jest zaklasyfikowana do sekcji psów typu pinczera i sznaucera - w podsekcji sznaucery. Typ dogowaty. Nie podlega próbom pracy.


Sznaucer miniaturowy wywodzi się od małych psów o szorstkim owłosieniu, których używano do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich na południu Niemiec i w Szwajcarii już w XIX wieku. Wówczas pies ten nazywany był szorstkowłosym pinczerem karłowatym. Ten typ psa odznaczał się dużą czujnością i skutecznością w tępieniu gryzoni. W XIX wieku sznaucery miniaturowe i affenpinczery były traktowane jako jedna rasa. Jednak affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, których sznaucer miniaturowy nie powinien mieć. Do rozdzielenia tych dwóch ras przyczynił się kynolog Josef Berta w 1899, i od tego momentu na wystawach oceniano dwie odrębne klasy: miniaturowego pinczera szorstkowłosego orazpinczera małpiego.
Budowa i wygląd
Sznaucery miniaturowe stanowią pomniejszenie większych sznaucerów. Miniatura nie powinna mieć defektów ras karłowatych (np. kulista czaszka, wyłupiaste oczy, cienka kość, krótka, spiczasta kufa). Sznaucer miniaturowy musi być zwartym, grubokościstym psem, o kwadratowej sylwetce.
Szata sznaucera miniaturowego składa się z miękkiego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy i gęsty na całym ciele, a niekręcony i nie nastroszony. Przy dotyku powinien sprężynować. Na kufie i nad oczami jest dłuższy i tworzy typową brodę i krzaczaste brwi. Standard przewiduje cztery rodzaje umaszczenia sznaucerów miniaturowych: czarne, czarno-srebrne, "pieprz i sól" i białe.
Charakter
Sznaucer miniaturowy ma temperament i zachowanie małego psa, charakterem natomiast jest zbliżony do sznaucera średniego. Psy tej rasy są wierne i mocno przywiązane do swojego właściciela. Główne cechy sznaucera miniaturowego to inteligencja, pewność siebie, wytrwałość i czujność. Jest psem do towarzystwa, nadaje się również na psa stróżującego. Dobrze znosi warunki miejskie.
Zdrowie i pielęgnacja 
Sznaucer miniaturowy jest odporny na warunki pogodowe i wiele chorób. Rzadko występują u nich także choroby wrodzone. Czasem mogą mieć problemy ze skórą, w starszym wieku podatne są na jaskrę. Często chorują też na Nerki.
Sznaucer miniaturowy wymaga regularnego szczotkowania i trymowania.

.                                                                               PSY








Buldog (ang. bulldog) – ogólne określenie rasy psa domowego, przeznaczonej za czasów historycznych do walk z bykami (ang. bull – byk) lub innymi zwierzętami, oraz do chwytania i trzymania zwierząt i ludzi.
Budowa i użytkowość 
Psy tego typu są mocnej budowy, z silnymi szczękami i krótką kufą, umożliwiającą mocny zacisk szczęk – żuchwa jest wysunięta do przodu pyska. Cecha ta jest istotna dla skutecznego przytrzymania przeciwnika lub ofiary. Dawne buldogi uczestniczyły w specjalnie organizowanych widowiskach polegających na szczuciu nimi innych zwierząt. Obecnie rasy w typie buldoga są użytkowane jako psy stróżujące lub do towarzystwa.
Klasyfikacja
Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, buldogi należą do grupy psów użytkowych.


                                                                        PSY




Yorkshire Terrier – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów miniaturowych. Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy.. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa. Typ lisowaty.


Rys historyczny
Yorkshire terierry powstały w połowie XIX wieku. Ich zadaniem było tępienie myszy i szczurów w domach biednych rzemieślników i robotników. Ich prawdopodobnymi przodkami są: maltańczyk, Dandie Dinmont Terrier, Clydesdale terrier i skye terrier. Jest to mały pies wyhodowany w hrabstwie Yorkshire, na Północy Wielkiej Brytanii, w wyniku krzyżowań ras terierów.
Wygląd
 


Yorkshire Terrier na krajowej wystawie psów organizowanej w Raciborzu.
Szata i umaszczenie
Umaszczenie jest ciemne, stalowo-złote lub srebrno-złote. Włos jest jedwabisty, długi; włos kręcony i karbowany uznawany jest za wadę. Strzyżenie yorka nie zagraża odrostom, jednak może to powodować dyskwalifikację z wystawy. Brak podszerstka oraz niewypadające, stale rosnące włosy obniżają ekspozycję właściciela na psie alergeny.
Zdrowie i pielęgnacja
Istotną kwestią w pielęgnacji sierści u tych psów są regularne kąpiele i mycie specjalnymi środkami. Uszy ze względów higieniczno-zdrowotnych potrzebują regularnej kontroli, luźny włos musi być usuwany z ich okolic. Starsze psy cierpią nieraz na kataraktę. Częstym problemem zdrowotnym u przedstawicieli tej rasy, są pozostające mleczne kły, które (kiedy same nie wypadną) trzeba usuwać zabiegowo. Zdarza się, że yorki mają problemy z wypadającą rzepką stawową, jak również dotyczą je problemy z tchawicą. Osobniki wystawiane niejednokrotnie wymagają upinania długiej szaty,
Usposobienie i charakter 
Yorkshire terriery są psami skorymi do zabawy, aktywnymi. Nie są agresywne i lubią towarzystwo ludzi, tolerują dzieci. Przywiązane do właściciela, mogą być nieufne wobec obcych. Są bardzo szczekliwe. Jego szkolenie powinno być stanowcze, a zarazem delikatne.


                                                                                                         PSY
TOP 5 RAS PSÓW!


1.Golden retriever – jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych, zaklasyfikowana do sekcji psów aportujących. Typ wyżłowaty. Podlega próbom pracy.Początkowo wyhodowana do udziału w polowaniach, rasa ta stała się popularną rasą psów rodzinnych. Rasa pochodzi z Wielkiej Brytanii(Szkocja), została wyhodowana pod koniec XIX wieku. Prawdopodobnie goldeny zostały wyhodowane przez lorda Dudleya Mjoribanksa. W 1858roku lord miał obejrzeć przedstawienie rosyjskiej grupy cyrkowej, którego główną atrakcją były pokazy kilku owczarków o żółtawej maści. Urzeczony ich umiejętnościami lord odkupił je i przywiózł do swojej posiadłości i to one miały być przodkami goldenów. Chociaż historię tę często się przytacza gdy mowa jest o początkach rasy, większość kynologów uważa ją za mało prawdopodobną. Owczarki charakteryzują się zupełnie innymi cechami niż psy myśliwskie. Związek z tą opowieścią ma jedynie to, że pierwsze goldeny pojawiły się na wystawie pod nazwą rosyjskich retrieverów.







 Psy charakteryzują się inteligencją i posłuszeństwem oraz łagodnym charakterem, rzadko szczekają. Golden retrievery są energiczne, wytrzymałe i aktywne. Szybko przywiązują się do właściciela. Towarzyskie potrzebują bliskiego kontaktu z członkami rodziny, dobrze tolerują inne zwierzęta w domostwie. Ze względu na swój karny i łagodny charakter, sprawdzają się jako towarzysze osób starszych i dzieci. Nazwa psa nawiązuje do doskonałych umiejętności aportowania: golden retriever w wolnym tłumaczeniu oznacza "złoty aporter".




















2.Owczarek niemiecki – jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Według klasyfikacji FCIpodlega próbom pracy. Zaliczany do psów obronnych^]. Typ wilkowaty.Kiedy w Europie Środkowej rozwinął się ruch kynologiczny, a jednocześnie rozwój miast pociągnął za sobą wzrost przestępczości, zrodziło się zainteresowanie psem służbowym. W Niemczech utworzono związek, którego celem było popieranie hodowli psów owczarskich, w których widziano dobry materiał na psa służbowego dla wojska i policji. Związek ten nazywał się Phylax.Owczarek niemiecki powinien być psem żywiołowym, energicznym. Szybko i chętnie się uczy, współpracuje. Wymaga od właściciela zapewnienia dużej ilości ruchu i zajęcia. Dobrze prowadzony pies tej rasy będzie przywiązany do rodziny, odważny, posłuszny i towarzyski. Psy nieprawidłowo socjalizowane i źle wychowywane mogą stać się lękliwe, nerwowe, co może prowadzić do agresji bądź histeryczności psa.




                                                         



3.Husky syberyjski – jedna z ras psów, należąca do grupy – szpiców i psów w typie pierwotnym, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów zaprzęgowych. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących. Typ wilkowaty. Nie podlega próbom pracy.Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych –Czukczów oraz Kamczadalów, Koriaków i Jukagirów. Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.





Współcześnie siberian husky jest wykorzystywany, tak jak i dawniej, jako pies zaprzęgowy, także jako pies rodzinny. 

4.Bernardyn – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, znana co najmniej od XVII wieku, wyhodowana przez szwajcarskich mnichów do pełnienia funkcji psa pociągowego i psa-towarzysza. Jest narodową rasą Szwajcarii. Obecnie bernardyny są nieczęsto spotykanymi, ale dobrze znanymi psami do towarzystwa, stróżującymi i gospodarskimi. Przedstawiciele tej rasy należą do największych i najcięższych psów. Typdogowaty. Nie podlega próbom pracy.Pochodzenie bernardynów nie jest dokładnie znane. Najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, iż Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpykrótkowłose i agresywne mastify^], które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, i cięższy, od którego wywodzi się m.in. bernardyn.Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami, nieufnymi wobec obcych. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku. Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli – nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo.





5.Hovawart – rasa psa zaliczana do grupy molosów, wyhodowana w średniowiecznych Niemczech jako pies obronny, zrekonstruowana w XX wieku.Typ wilkowaty.W literaturze niemieckiej, pochodzącej z okresu średniowiecza są spotykane częste wzmianki o psie figurującym pod nazwą „hovewart” lub „Hofwarth” (np. w średniowiecznym kodeksie praw nazwanym „Sachsenspiegel” z 1220 roku^[3]). Przedstawiany tam był jako wierny stróż należący do drobnej szlachty i ludzi pochodzenia chłopskiego. Obecnego hovawarta nie można uznać za bezpośredniego potomka psów germańskich, jednak na pewno ma wiele wspólnego z licznie występującymi w dawnej środkowej Europie psami podwórzowymi średniej wielkości. Na początkuXX wieku podjęto w Niemczech próby odtworzenia tej rasy. Jednym z pierwszych hodowców był Kurt König, twórca kontrowersyjnej teorii o jednorodnym i różnorodnym pochodzeniu zwierząt domowych. Kojarzył głównie psy wiejskie z Harzu, Odenwaldu, a także z nowofundlandami (w dawnym lekkim typie) i pasterskimi psami perskimi.Hovawarty w usposobieniu są wesołe, skore do wspólnych zabaw z członkami rodziny. Mają dość silne poczucie dominacji, stąd wymagają kontaktu z ludźmi o stabilnej osobowości i konsekwentnym, zdecydowanym podejściu. Sprawiają jednak trudności w układaniu. Odzwyczaić od czegoś psa tej rasy jest niełatwe. Hovawarty są bowiem dosyć sprytne i znajdują zwykle wyjście z sytuacji, które są mu pokazywane w czasie treningu. Uczenie hovawarta reguły przynoszenia patyka i oddawania go bywa w przypadku pewnych osobników trudne, gdyż pies może uznać coś rzuconego mu za jego własność. Zwierzęta te są wierne i oddane opiekunowi.               







Cześć!Zastanawialiście się kiedyś,jak by to było zamieńić się z lampartem?Może pare zdjęć wam pomożę to sobie wyobrazić!                                                                                                                  

Dzikość,wolność.


   

Spryt



Piękny wygląd.

Instynkt łowcy.





Piękne niebieskie oczy.

Zawsze wielka gracja.





Zawsze nadzieja



Jednak ludzie robią swoje/







Szczęście nie jest zawsze  po ich stronie.


Przetrwanie.Prawdziwa walka o populacje tego gatunku.







A oto top 5 najpopularniejszych ras kotów:

1.Kot Syjamski!-


Koty syjamskie pochodzą z Dalekiego Wschodu (Syjam to współczesna Tajlandia). Pierwsze wzmianki o nich pojawiły się już w XVI wieku.
Wygląd[edytuj]
Ich cechą charakterystyczną jest umaszczenie point, które pokrywa maskę, uszy, łapy i ogon. Posiada duże, niebieskie oczy. Jest to kot szczupły, o wydłużonej sylwetce i muskularnej budowie. Kocięta rodzą się białe, zaczynają się wybarwiać dopiero w drugim tygodniu życia.
Charakter[edytuj]
Są bardzo inteligentne, chętnie uczą się różnych sztuczek. Ciekawskie, śmiałe, łatwo nawiązują kontakty i lubią wizyty gości. Dobrze czują się w obecności innych kotów lub psów. Mają duży temperament, znane są z przywiązania do właściciela, jeśli go stracą, mogą to nawet przypłacićzdrowiem. Starają się towarzyszyć opiekunowi we wszystkich domowych czynnościach, głośno domagają się pieszczot i zainteresowania. Bywają także zazdrosne. Nie powinny być posiadane przez osoby, które większość czasu spędzają poza domem.

Większość kotów syjamskich ma doskonały apetyt, dlatego utrzymanie szczupłej sylwetki takiego kota jest dla właściciela niemałym wyzwaniem. Koty syjamskie odznaczają się długowiecznością – mogą żyć nawet 20 lat.



2.Pers-Kot perski – jedna ze starszych ras kota domowego, zaliczana do grupy długowłosych. Jest to najpopularniejsza na świecie rasa kota. W Europiepojawiła się w XVII wieku.
Długość życia 
13–15 lat
Waga dorosłego kota 
2,5–6kg
Ilość kociąt w miocie 
3–4 (przeciętnie)
Usposobienie 
spokojne, miłe, łagodne, niewielkie talenty łowcze.
Umaszczenie 
rozmaite odmiany barwne (czarna, biała, ruda, niebieska, kremowa i inne, jest ich ok. 150). Również kolor oczu może być różny: niebieski, pomarańczowy lub mieszany (jedno niebieskie drugie pomarańczowe).
Budowa 
Budowa krępa. Kończyny silne. Głowa duża, masywna, szeroka, czoło wypukłe, policzki pełne, broda dobrze rozwinięta. Nos mały, szeroki, z tzw. stopem. Ogon puszysty na całej długości. Średnia długość sierści ok. 10 cm. Wewnątrz ucha, a także między opuszkami palców wszystkich łap, powinien znajdować się pędzelek sierści. Kolejną charakterystyczną cechą kota perskiego jest tzw. kryza, którą tworzy gęsta i dłuższa sierść rosnąca od uszu wokół brody.

3.Kot rosyjski-niebieski-Rasa ta wywodzi się z Archangielska w Rosji i jest rasą naturalną. Koty te były ulubieńcami rosyjskich carów, gdyż cenione były za swoją dostojność do tego stopnia, że zabierano je nawet w podróże na statki handlowe. Właśnie dzięki temu w 1800 roku marynarze zabrali je do Anglii, gdzie spotkały się z bardzo ciepłym przyjęciem i stały się popularne. Były także bywalcami na polskich dworach książęcych. Niestety po II wojnie światowej rasie tej groziło wyginięcie, dlatego też w Szwecji stworzono program odnowy rasy. W 1960 roku urodził się pierwszy odnowiony miot. Dzięki temu dziś możemy cieszyć się tymi pięknymi i zjawiskowymi kotami.

Koty te mają smukłą budowę ciała i długie nogi. Oczy ruska są zielone o migdałowym kształcie, a głowa raczej smukła, ale nie podłużna. Uszy są raczej duże i postawione. Ogon jest długi, dzięki czemu kot może zadziornie go podnosić. Najbardziej charakterystyczną cechą jest piękne niebieskie futro, które w rzeczywistości jest szare. Sierść sprawia też wrażenie srebrzystej, co spowodowane jest tym, że końcówki włosów są białe. Futerko ruska jest także niesamowicie miękkie i miłe w dotyku, ponieważ koty te posiadają także podszerstek, czyli tzw. podwójne futro. Nosek oraz poduszeczki kota rosyjskiego niebieskiego są koloru lawendowego. Koty te mogą mieć też odmianę barwną białą z delikatnymi znaczeniami na uszach, łapach, ogonie. Nie są one jednak uznawane przez wszystkie organizacje felinistyczne. Dodatkowo urzekającą rzeczą jest to, że koty rosyjskie niebieskie mają charakterystyczny uśmiechnięty wyraz pyszczka, co powoduje, że jak człowiek na nie spogląda, to się od razu uśmiecha.

Jeśli chodzi o charakter ruska, to są to koty nadzwyczajne. Wyglądają jak koty z bajki, które zaraz przemówią ludzkim głosem. Koty te są niezwykle inteligentne i mądre. Bardzo szybko uczą się, zwłaszcza jak otwierać szafki i drzwi. Są niezmiernie kochane, przytulaśne i przymilne. Ciągle wchodzą na kolana, chcą być głaskane, miziane, drapane za uszkiem i brane na rączki. Są bardzo troskliwe w stosunku do swoich właścicieli. Nie miauczą często, ale zdarza im się. Są bardzo towarzyskie – towarzyszą właścicielom we wszystkim co robią, także przy sprzątaniu. Są także przyjazne w stosunku do obcych – gdy przychodzą goście siadają razem z nimi. Są to koty bardzo aktywne, lubiące zabawę i polowanie. Potrzebna jest im spora dawka zabawy i biegania dziennie. Są także bardzo ciekawskie – wszystko muszą sprawdzić i obwąchać. Jednym słowem są to najbardziej zjawiskowe koty na świecie. Wszystko mają naj. Są cudowne.







4.Kot pospolity-Początki rasy datowane są na około 6000 rok przed narodzeniem Chrystusa. Około 2000 lat p.n.e. koty pospolite hodowane były już w Egipcie, zaś około 500 lat p.n.e. doszło do ich rozpowszechnienia w Europie Środkowej, Grecji oraz we Włoszech. Swoją rosnącą popularność rasa zawdzięcza przeznaczeniu kotów, które w owym czasie służyły do polowania na gryzonie, będące plagą i zagrożeniem dla ludzi. Koty domowe nigdy nie stały się obiektem celowej selekcji, dlatego też występują w ogromnej różnorodności w porównaniu z kotami rasowymi.

Koty domowe odznaczają się średniej wielkości ciałem, okrągłą głową, dużymi, okrągłymi oczami oraz średniej wielkości ogonem. Ubarwienie kota pospolitego obejmuje praktycznie wszystkie możliwe maści. Brak cech charakterystycznych obecnych u okazów hodowlanych.

Ze względu na fakt, że koty pospolite nie zostały poddane selekcji odznaczają się różnymi cechami zachowań.



5.Kot Syberyjski -pochodzi z Syberii. Jego ewolucja przebiegała naturalnie, be udziału człowieka. Ze względu na swoje pochodzenie koty syberysjkie odznaczają się odpornością na choroby oraz łatwym przystosowywaniem się do nowych warunków. Poza Rosją rasa upowszechniona została dopiero po roku 1989 kiedy to małżeństwo Schulztów, miłośników kotów z ówczesnego NRD, odkryło rasę, zakupiło kilka okazów i sprowadziło do Europy.

Koty syberyjskie są kotami przyjacielskimi, uczuciowymi, średnio aktywnymi. Lubią przebywać z ludźmi, a także podążać za swoim właścicielem po domu. Istnieje hipoteza mówiąca, że koty te nie wywołują reakcji alergicznych.
Koty syberyjskie mają półdługi włos, wyjątkowo długi na szyi, piersi i ogonie, średniej wielkości uszy, z charakterystycznymi frędzelkami. Są muskularne i silne.










KAŻDY pupil,a w tym przypadku pies....potrzebuję zabawy,spaceru i naszej troskliwej opieki.Powinniśmy wychodzić min. 1 raz na spacer ( z dużym psem np.labrador),a z małym nawet częściej.Niektórzy ludzie myślą,że małe pieski (np.Jamniki) nie potrzebują spacerów,bo są małe.Są oni w błędzie,nawet mały piesek chciałby wyjść na przyjemny spacerek.Starajcie się,wychodzić z psami w wolnym czasie.A o zabawie to kto pamięta?Pieski uwielbiają zabawy takie jak:



DLA DUŻYCH I MAŁYCH  PSÓW(szczególnie dla psów,dawniej wykorzystywanych do polowań)
• Zabawa ,,Znajdź smakołyk"-polega na tym,aby schować pare uwielbianych przez pupilka smakołyków pokazać mu m.in w jakiej okolicy jest i (jeżeli zna tą komendę) kazać mu szukać!
• Zabawa ,,Piłka"-poprostu rzucaj pieskowi piłkę:D
• Zabawa ,,Aport"-jeżeli twój towarzysz umie aportować,morzesz rzucać mu np.Piłkę,freesbe albo jakąś jego zabawkę i kazać aportować!
• Zabawa ,,Zabawna tresura"- nawet przy zabawie morzesz szkolić psa.Morzesz wziąść na spacer pare smakołyków i za każdą dobrze wykonaną komendę przez pieska dawaj mu smakołyk.Morzesz rzucać mu różne rzeczy i kazać przynosić.
• Idź z nim do parku dla psów.Zdaża się,że właściciele zabierają swoje zwierzaki do Parku dla Psów.Tam znajdziesz wiele ciekawych rzeczy do tresury i ZABAWY!


PAMIĘTAJ O OPIECE!CODZINNIE KARM I WYMIENIAJ PSU WODĘ.CZESZ GO JEŻELI JEST DŁUGOWŁOSY,CHODŹ Z NIM NA SPACERY,JEŹDŹ DO WETERYNARZA...DBAJ O NIEGO!
ale nigdy prze nigdy...nie oddawaj go do schroniska!


JEŻELI JEDNAK NIE CHCE CI SIĘ BAWIĆ Z PSEM....KUP MU TO!